چه مداخلات دارویی در اختلال پرخوری موثر است؟

چه مداخلات دارویی در اختلال پرخوری موثر است؟

اختلال پرخوری (BED) شایع ترین اختلال خوردن و یکی از عوامل مهم در چاقی است. لیسدگزامفتامین تنها درمان دارویی تایید شده است. بسیاری از داروها از نظر بالینی ارزیابی شده اند و چندین دارو به عنوان درمان های بالقوه امیدوار کننده توصیف شده اند. یک ارزیابی مجدد جامع از شواهد حاصل از این کارآزمایی‌های بالینی انجام شده است و داروها بر اساس فارماکولوژی و نشانه‌های درمانی طبقه‌بندی شدند تا مشخص شود کدام مکانیسم‌ها مؤثر هستند و بینش‌هایی در مورد آسیب‌شناسی روانی BED ارائه شود. برای اکثر داروها، شواهد قوی از اثربخشی در BED قابل توجه نیست یا وجود ندارد. برخی از داروهای کاتکول آمینرژیک تولید شده برای ADHD نیز در BED موثر هستند. سایر مکانیسم های دارویی در بهترین حالت ضعیف هستند. کاهش شدت اختلال پرخوری تأثیر کمی بر وزن دارد. برعکس، کاهش وزن ناشی از درمان ضد چاقی در بهبود عوامل آسیب‌شناختی روانی BED بی‌اثر است.

خلاصه

1 – اختلال پرخوری (BED) یک اختلال روانپزشکی است نه متابولیک.

 2-  داروهای کاهش وزن عموماً در اختلال پرخوری (BED) بی اثر هستند.

3-  اثربخشی در BED به داروهای قوی کاتکول آمینرژیک محدود می شود.

 4- داروهایی که از طریق نورآدرنالین، -HT5، GABA، مهار کننده کربنیک انیدراز، گیرنده های مواد افیونی و کانال های یونی مختلف عمل می کنند، عموماً در بهترین حالت دارای حداقل تأثیر هستند.

 5-  اثربخشی در BED به درمان آسیب شناسی روانی اصلی آن بستگی دارد.

6-  افراد چاق مبتلا به BED ممکن است از درمان های جداگانه برای این دو اختلال بهره مند شوند.